Биыл қаңтар айында Астанадағы инсулиннің тапшылығы әжептәуір дау-дамайға айнала жаздап еді. Бұл мәселеге орай Денсаулық сақтау министрі Елжан Біртановтың үн қатқаны да – есімізде. 

Естеріңізде болса, осыдан үш апта бұрын Оңтүстік Қазақстан облыстық туберкулезге қарсы диспансердің асханасында жұмыс істейтін аспаз К.Қаржауованың үстіне қайнаған сүт төгіліп, 3 күннен соң ауыр жарақаттың салдарынан қайтыс болғандығы туралы мақала «AQ-QARA.KZ» ақпарат агенттігінің порталында жарық көрген еді. Таяуда редакциямызға марқұмның қызы Маржан Қаржауова хабарласып, «Осы оқиғаға қатысты айтарым бар» деп, қысқаша сұхбат берген болатын.

Ажал айтып келмейді. Қайда, қандай жағдайда көз жұмарың бір Аллаға ғана аян. Десе де, соңғы кездері «жұмыс орнында көз жұмыпты», «қызметін орындау кезінде қайтыс болыпты» деген ақпараттарға жиі ұшырасатын болдық. Әдетте мұндай оқиғалар өндіріс ошақтарында, құрылыста жұмыс істейтіндер мен құқық қорғау органдары қызметкерлерінің арасында көбірек орын алушы еді. Алайда біз хабардар болған сұмдық оқиға құрылыста да, өндірісте де, құқық қорғаушылар арасында да емес, Оңтүстік Қазақстан облыстық туберкулезге қарсы диспансерінде орын алыпты.

Оңтүстіктің оныншы әкімі Жансейіт Түймебаевтың алғаш қолға алған шаруаларының бірі Шымкентті атына сай жасыл желегі жайқалған қалаға айналдыру болды. Құптарлық қадам. Көпшілік бір ауыздан қолдады. Ұзамай арнайы «Шатқал» бағдарламасы қабылданып, қызу іс басталып та кетті. Қала әкімінің орынбасары Б.Жанбосыновтың есебі бойынша Шымкент аумағында 47 шатқал бар екен. Олардың жиынтық көлемі «ҚазАқпарат» таратқан хабарда 16 мың гектар деп көрсетілді. Бұл дегеніңіз қыруар байлық қой. Бұрын қалай көрмегенбіз, қалай байқамағанбыз? «Ештен де кеш жақсы». Сонымен бағдарлама бойынша алғашқы жылы 13 шатқалды игеру жоспарланыпты. Сайды – шатқалға, төбені тауға оп-оңай айналдырып жіберетін шенеуніктеріміз бен басқа да белсенділеріміз үшін 13 шатқалды игеру неге тұрады?