Бұл сөздің айтылып жүргеніне біраз уақыт болды. Бірақ, нақты шешім шыққан емес. «Жел тұрмаса, шөптің басы қимылдамайды» дегендей, желдің қай тұстан шығып жүргенін қайдам, бірақ анау-мынау қауесетті он орап алатын бұл әңгіменің ара-тұра айтылып қалатыны рас. Жалпы, Түркістанды облыс орталығы еткісі келетіндер мен алақандай ауданға ондай мәртебені қимайтындардың қайшыласқан пікірі қай кезде де қатар жүретіні – заңдылық. Бірі екі дүние есігі, ер түріктің бесігі саналатын киелі қаланы «облыс орталығы болуға лайық» деп санаса, енді бірі оның өңір орталығында емес екенін алға тартып, шалғайдағы аудандар одан сайын алыстап кететінін айтады. Бүгін-ертең облыс орталығын көшірейін деп жатқан ешкім жоқ, десек те осы бір қызу пікірталасқа сұранып тұрған тақырып төңірегінде айтылатын әралуан сөздерді реті келгенде біз де салмақтап көруге тырыстық.

Рас, күллі мұсылман халқы үшін киелі саналатын Түркістанның танымалдығына талас жоқ. Көне қалаға алыс-жақыннан ат шалдырып келетіндер де аз емес. Осы тұрғыдан алғанда, егер Түркістанды облыс орталығы етер болсақ, оның көркейіп-көріктенуіне де кең жол ашылар еді. Бұл – бір. Екіншіден, қанша дегенмен облыс орталығы деген статус берілсе, көптеген мемлекеттік мекемелерді орналастыратын жаңа ғимараттар бой көтеріп, заманауи құрылыстар да қарқын алар еді. Білетіндер бұған дейін төбесі көк тіреген зәулім үйлердің Түркістанда салынбауын қасиетті Қожа Ахмет Яссауи кесенесінен биік тұратын ешқандай нысан болмауы керек деген пікірмен түсіндіреді. Кім білсін, бірақ ел экономикасы еңсе тіктеген кешегі күнге дейін басқа қалаларда да көп қабатты үйлер сирек салынды емес пе? Биіктігі аспанмен таласып тұратын 9-10 қабатты үйлер тек ел астанасы сияқты үлкен қалаларда болмаса, шағын қалалардағы жаңадан салынып жатқан үйлердің барлығы дерлік төрт-бес қабатпен шектелетін. Енді, міне, Түркістанның өзінен төбесі көк тіреген 9 қабатты екі үй салынып, таяуда тұрғын үй ретінде пайдалануға берілді. Әрине, Түркістан үшін қасиетті Қожа Ахмет Яссауи кесенесінің орны бөлек. Яғни, ол екеуін бір-бірінен бөліп қарауға болмайды. Сол себепті де қасиетті қаланың төрінде Әзірет Сұлтан мұражайы тұр.

Ал, жаңадан салынып жатқан үйлер қаланың кіреберісіндегі мөлтекаудандардан бой көтеруде. Бәрі де бүгінгі архитектуралық талап үдесінен шығатындай өзара үндесіп жатыр.

Бастапқы тақырыпқа қайта оралатын болсақ, Орта Азияның кіндігінде жатқан Түркістанды тек облыс орталығы ғана емес, ел астанасы етуге де лайық көретіндер бар. Тәуелсіздіктің елең-алаңында ел астанасын көшіру туралы Елбасымыз Н.Назарбаев бастама көтергенде қазақ елінің Ордасы болуға лайық қалалардың бірі ретінде Түркістанның да аты еміс-еміс естіліп қалғаны жасырын емес. Алайда, қазақ елінің Астанасы орталықта болуы керек екенін және де басқа да саяси-стратегиялық себептерді ескерген Елбасы ақыры Ақмола қаласын таңдады. Онысы өте дұрыс шешім болғанын бүгінде ел айтып жүр. Есіл өзенінің бойынан бүкіл ел тамсанып қарайтындай қала салынады дегенге кім сенген...

Түркістанды облыс орталығы еткісі келетіндердің тағы бір алға тартатын тұсы – оның сауда-саттық орталығы ретінде жақсы жолға қойылғандығы. Ар жағындағы Қызылорда, Жезқазғанның халқы негізінен осы Түркістанға келіп сауда жасайды. Күні-түні үзіліссіз жұмыс істейтін базары бар. Яғни, келім-кетім көп. Барыс-келіс пен алыс-беріс бар жерде қала өздігінен дами беретіні белгілі. Оған облыс орталығы деген мәртебе берсек, онсыз да тіршілігі қыз-қыз қайнап жатқан рухани астананың әлеуеті артып, аз уақыттың ішінде адам танымастай болып дамитын ба еді...

Ал, енді әр нәрсенің жақсы жағымен бірге жаман тұстары да қатар жүреді дегенді ескерсек, бұл бастамадан анау айтқандай зиян шегетіндер көрініп тұрған жоқ. Егер Шымкент облыс орталығы деген аттан айырылып қалса, қолы біраз қысқарып, келім-кетімі де әжептәуір азайып қалады деп алаңдайтындар болса, оған бола сары уайымға салынудың жөні жоқ. Айталық, Алматы қаласы облыс орталығы болмаса да, жыл өткен сайын көркейіп, үлкен мегаполис ретінде танылып келеді. Сол сияқты Шымкент те өз алдына енші алып шықса, бүгінгідей шым-шытырық мәселеден біраз арылып, өз бетінше дамып, елдегі үшінші қала ретінде еңсе тіктеуіне жол ашылады емес пе?! Қайта көшедегі көлік кептелістері де азайған болар еді. Сондай-ақ, «облыстық» деген аты бар басқармалар мен департаменттер, түрлі мекемелер көшіріліп, қала тынысы кеңейіп қалады. Көшіріліп демекші, аталмыш басқарма-департаменттермен бірге мүйізі қарағайдан біраз басшы-шенеуніктер де өкше көтеруге мәжбүр болады. Бұл, әрине, оларға ұнамаса керек. Кім жасыл-желекті қаладан ірге үзгісі келеді дейсіз? Оның үстіне әбден бауыр басып қалған қаласын көзі қиып кете қоюуы да қиын-ау. Осы тұста Елорданың Алматыдан Ақмолаға көшірілген жылдары еріксіз еске түседі. Сол жылдары да біраз шенеунік әсем Алматыны қимай қиналған еді. «Талай қазақ көшіп барады Ақмолаға, Ақмолада басыңа бақ қона ма?» дегендей, қоғамдағы қозғалыс әр нәрсені жүрегімен қабылдайтын ақын-жазушылардың қаламы арқылы өлең болып өріліп жатты. Бірақ бүгін бәрі басқаша. Масасы маза бермейтін Ақмолаға да үйренді.

Егер алда-жалда айтқанымыз келіп, облыс орталығы Түркістанға көшірілетін болса, онда оның «минус» жағы тек осынау ақ жағалылырға ғана жағымсыз әсер етуі мүмкін. Онда да уақытша...

Айдын СӘТЖАН

– Адамның тұлға ретінде қалыптасуында оның туып-өскен ортасы ерекше рөл ойнайтыны анық. Немесе «Ұяда не көрсең, ұшқанда соны ілесің» дейміз қысқа қайырып. Әңгімемізді алдымен өзіңіздің түп-төркініңізден тарқатсақ...

– Ата-бабамның түп-төркіні, кіндік кесіп, кірін жуған атамекені – аты әлемге әйгілі Семей. Самты, Самтырбай, Қасымбай деген арғы аталарымыз сол Семей өңірінен кезінде Шәуешекке барған екен. Самтының қыстауы, Барлықтың күнгейі – Қарашағылда (Шағантоғай елінің малы қыстайды). Қазақстанмен шекаралас. Атамыз Жарқынбайдың Ойжайлау, Балажайлау, Маңдайша, Қазықты жайлаулары да Қазақстан шекарасымен шектесіп жатады. Байырғы заманда қойы қоралас, ауылы аралас болған ел ғой. Шекараны екіге бөлді де, бірі – Қытайға, бірі орысқа бодан болып шыға келмеді ме?! Қазір, Құдайға шүкір, Қазақстан деген еңсесін тіктеген, тәуелсіз еліміз бар...

Тарихта аты мәлім талай-талай өнер тарландарының алтын ұясы Тарбағатайдың (Шәуешек) Ақсуеміл деген жерінде 1940 жылы қазан айында Бөленді Үкірдайдың ауылында дүниеге келіппін. Жалпы, қазақ текті халық қой: «Батыр халық, ақын халық дәл атың, кең жайылған қанатың» деп, ақын Қадыр айтқандай, әр қазақтың түбі батыр, шешен-шежіре, би-болыс емес пе?! Менің де түп-төркінім сол тұнық қайнар бұлақтан таралған.

– Ал, ақындық өнер қай жұртыңыздан дарыған? Әр өнердің де сондай бір тегі болады ғой.

– Ақындық менің анам Сақыпжамал Рақышқызынан маған қонды. (Ауылдағылар Сақанай атап кеткен). Сол анам марқұм қаршадай кезімнен жер, су, жалпы табиғат дүниесі туралы өлеңдерді менің құлағыма құйып отыратын. (Жұмбақ өлең, тау өлең, балық өлең). Жарықтық шешем былай шырқаушы еді:

Көрінген бұдан былай Тарбағатай,

Кетпейді жауған қары, жазың алты ай.

Жер-судың атын білген өлең қылсам,

Қоймайды бөденесін қу жағалтай.

Көрінген бұдан былай Орқашарды,

Бауырынан айтақтасаң аң қашады.

Жер-судың атын білген өлең айтсам,

Қорымсу Маралсумен айқасады.

Көрінген бұдан былай Сауыр-Сайқан.

Кергентас, Шағаноба, Қобық қайқаң.

Жер-судың атын білген өлең қылсам,

Өзім көрген Майлы мен Жайырды айтам.

Көрінген бұдан былай Толы дейді.

Кәпірдің даңғылдаған жолы дейді...

Ендеше, емен, емен, емен екен.

Сұрасаң, Емен жолы төмен екен.

Алдыңа ақын болсаң, сала айтайын,

Қырықемшек құстың аты немене екен?

Ендеше, қызыл қия, қызыл қия,

Бітеді қарағайға қалың мия.

Әкем ақын, сен білмесең, мен айтайын,

Қырықемшек құстың аты – Інжурия...

Біздер, қарғам, осындай ауыз әңгіме-өлеңмен ауыздандық. Содан нәр алдық. Сондай қиялымыз қиырды кезіп, ойымыз шынардай бой тартты. Өзінің ауыз әдебиетін жастайынан жаттап өскен адамның санасына қоғамның салмағы түспейді. Салындыны арнаның шетіне шығарып тастайтын асау ағысты өзендердей сананы сарғайтатын әрқандай көлденең көк аттылардың көмескі пиғылдарын ақыл арнасының маңына да жуытпайды. Адамды – адам, ұлтты ұлт ететін – діні, тілі, салт-дәстүрі, қайнарлы, қазыналы ауыз әдебиеті.

Біздің Үшқұлыстай ежелден өлең-жырдың ұясы емес пе?! Сол ұя мәпелеп ұшырды. Алғашқы өлеңдерім мектеп қабырғасынан басталды. Біздер бүгінде қоршаған ортаны қорғау деген ұрандарды жастарға ұғындыра алмай келеміз. Табиғат желегін өз қолымызбен жыртып, оның тәнін жалаңаштап, арқа етін арша, борбай етін борша қылдық. Осы күнде аурудың түрі көп-ақ. Соның бәрі – өз қолымызбен қорлаған табиғаттан. Адамның жаны – табиғатпен егіз. Осындайда есіме түседі анам марқұмның:

Торғай деген атым бар,

Бір кішкентай етім бар.

Маған тиген баланың

Әкесі өліп жетім қал!.. – деп өлеңдетіп отыратыны күні бүгін құлағымның түбінде құйқылжып тұрады. Ар-ұждан деген алтын сарайдың төрінен орын алған оны ешқандай күш орнынан жылжыта алмайды. Халқымыздың «Тәрбие – тал бесіктен» дегені, міне, осы.

– Сіздердің тұстарыңызда жоғары оқу орнына түсу өте машақатты, тіпті қыз баланың ауылдан алыстап, алыс қалаларға барып оқуы сол кездің таным-түсінігіне де жат еді ғой...

– Әкемнің көкірек көзі ашық адам еді. Қисса-дастандарды көп тыңдайтын. Оның үстіне ата-анам ақынжанды кісілер-тін. Өнер десе, ішкен асын жерге қоятын, саналарына жаратушы сәулесін сыйлаған жандар еді. 6-сыныпты бітірген соң, менімен бірге оқитын Қаман, Дәмелқан, Камелқан, Нәзипа, Қажыр сынды құрбыларым жұмыс істеуге бел буды да, бәрі еңбекке араласып кетті... Әкем де менің әлгі балаларға ұқсап жұмысқа шыққанымды қаласа керек, бір күні мұғалімім Мәкен апайға: «Балам жұмысқа тұрса деймін!» – деді. Ұстазым: «Біріншіден, балаңыздың жасы олардан кіші. Екіншіден, Үрімжіден келген мұғалімдер 10-сыныпқа қабылдағалы жатыр, соған дайындаймыз» – деп жауап қатты. Әкем бұған қарсы болмады. Ол кезде 7-сыныпты бітіргендер әжептәуір білімді адамдар санатына қосылатын.

Сөйтіп, мен жетінші класты бітіріп, жоғары оқу орнына – осы күнгі Шыңжаң университетінің қазақ тілі-әдебиет факультетіне (филология) оқуға түстім. Мұндай оқу орындарында қазақтың ұл-қыздары үркердей ғана болатын. Бейтаныс қала, бейсауат адамдар. Ол кезде мұндай қатынас құралдары, алып ұшқан автобус, жер тарпыған такси қайдан болсын. Ауылды, ата-ананы, бауырды – бәрін де сағынамыз. Қазақ тіліндегі оқулық та жоқ. Дәріс қытай, ұйғыр тілдерінде өтіледі. Шамасы, қазақ тіліндегі оқулықтарды дайындайтын маман да тапшы болса керек. Қасенов деген ұстазымыз болды. Психология, педагогикадан сабақ берді. Қазақстанның азаматы-тын. «Қызыл бина» атанған кітапханамыз бар еді. Сонда Қазақстан кітаптары бар болатын. Мұғаліміміз сезім-түйсік деген сөздің орысшасын айтып, біз оны түсінбей, Қазақстан кітаптарынан жауап таптық. Қасенов бізге шетел әдебиеті, орыс тілі, ұйғыр тілінен сабақ берді. Осы күнде қазақ әдебиетінің заңғарлары саналатын (қытай-қазақ әдебиетінің өкілдері) Омарғазы Айтанұлы, Серік Қапшықбайұлы да дәріс оқыды. 1950 жылдардың соңын ала Қытайдың «қызыл желі» құтырына соға бастады. Екі елі ауызға төрт елі қақпақ қойған кез... Алайда, жас адам өмірдің ондай кездеріне ойланып, толғанып жүрсін бе?! Ауылда кілең қазақ тілінде білім алған балалар бұрын естіп көрмеген ұйғырша оқуға қиналды. «Біз сабақты қазақ тілінде оқимыз!» деген үндеу тастағандары үшін біразы сотталып, Тарым түрмесінен бір-ақ шықпасы бар ма. Иә, жалындаған жастық адамның басын қайда сүйремейді?!

– Ақындық Сізге ата-анаңыздан дарыпты. Ол – сіздің мәйегіңіз. Ары қарай оның үлкен арнаға түсуіне не әсер етті?

– Атаның күшінен, ананың сүтінен дарыған өнерді ары қарай асқақтатып, аспандататын мектеп, ол – өмір. Қазақ әдебиет әлеміндегі Абай мен Мұхтарды, Қасым Аманжолов мен Мариям Хакімжанованы, Хамит Ерғалиды, т.б. жатқа оқыдық.

1957 жылы Сәбит Мұқанов Қытайға ресми іссапармен барды. Үрімжі шаһарында ақын-жазушылар Сәкеңмен кездесті. Ол кісі «Ботакөз» романының жазу барысын университетте оқитын 13 қазақ баласына әңгімелеп берді. Сабақты ұйғыр тілінде оқып жүрген мен үшін Сәбит Мұқанов бір мектеп болды. «Абай жолы», «Қазақ солдаты», «Шығанақ», «Көтерілген тың», «Қарағанды», Абай аударған Лермонтовтың өлеңдері біздерді желпіндірді, серпілтті. Талабымызды тасытып, таразымызды дұрыстады. Сол кездегі Қытай қазақтарынан Қаусылқан Қозыбай, Қызырбек Оралов, Мағаз Разданұлы, Дутан Сәкейұлы, Әзілбек Кінәзбек, Құмарбек Сахарин, Жақсылық Сәмит сынды қаламгерлер болды. Ал, Жамалқан Қарабатырқызы, Ұлхан Сұлтан, Қапия Жапанқызы, Заһара Нұраділқызы, Нұрила Қызықанқызы секілді ақындардың өлеңдерін оқығанда, бір жасап қалатынбыз.

«Жондары жолбарыстың жотасындай» Омарғазы Айтанұлы мен Серік Қапшықбайұлы менің ұстаздарым еді. Олардың шығармаларына бала кезімнен табындым. Оларға тәңір ғажайып талант сыйлаған. Рахметолла Әпшеұлы, Асқар Татанаев, Ғани Саржан, Жұмабай Біләл, Ғаппар Біләл, Оразбек Әбділ – бұларды бастарын бұлт бүркеген мұнар шың дер едім.

Біздің айналамыздағы қаламгерлердің ішінде өз мұратына жеткен жазушы – Жақсылық Сәмитұлы. «Гүлсара», «Атамекен», «Қамашпен қайта кездесу», т.б. туындылары арқылы ол бір кездері Қытай қазақтары арасында резонанс тудырған жазушы атанды. Қытай қазақтарының 1930-1940 жылдардағы ұлт-азаттық күресін ту еткен «Қаһарлы алтай» атты 3 томдық романын сәтті жазып, жұрттың ықыласына бөленді. Шерхан Мұртаза, Ысқақ Маралбай бастаған жазушылар бұл кітап жөнінде өзекжарды ойларын ортаға салды. Жалпы, бүгінгі қазақ әдебиетіндегі бізді қуантатын бірден-бір сүрлеуі басқа, сүйекті шығарма – «Көк бөрілердің көз жасы». Авторы – Тұрсынхан Зәкенұлы. Ол осы романы арқылы әдебиеттің хас шебері, таңғажайып талант иесі екенін біздерге еріксіз мойындатты. Лайым, осындай жастар көбейе берсе, нұр үстіне нұр болар еді.

– Біздер Тәуелсіздіктің қадіріне шынымен жете алдық па? Кей кездері Тәуелсіздікті кенеттен аспаннан түскен сыйлықтай сезінетін пиғылдарды аңғарып қаламыз.

– Мың өліп, мың тірілген қазақ халқы үшін Тәуелсіздіктен артық ешқандай бақыт жоқ. Кешегі әулие ата-бабаларымыздың ақ тілектері Алланың құлағына шалынып, Жаратқанның рахметімен жеткен шексіз байлық – осы Тәуелсіз Қазақстан. Қазақ елі – жер бетіндегі жалпы қазақтың темір қазығы. Бақ қонып, қыдыр дарыған алтын ұясы, қасиетті қара шаңырағы. Осы егемендік болмаса, Абылайханның оң қолы болған көк бөрілі ер Жәнібектің 300 жылдық мерейтойы өтер ме еді?! Ұлт тәуелсіздігі жолында жанын қиған Оспан батырдың 100 жылдығы, қаһарман Қалибектің 100 жылдығы тойланар ма еді?! Майра, Шұғылалар әлем сахнасына көтерілер ме еді?! Дүние жүзіндегі қазақтар Қазақстаннан әр сала бойынша өсті, өркендеді. Сол қоныс тепкен бауырларымыз қазақ еліне жаңа леп, үлкен серпін әкелді.

– Қара шаңырақ Қазақ еліндегі рухани қарым-қатынас жағы қалай? Шеттегі ақын-жазушылар мен қазақстандықтардың қарым-қатынасын айтып отырмыз.

– Кез келген елдің бүгіні мен ертеңін ақын-жазушыларсыз елестету мүмкін емес. Қазақ мемлекетінің іргетасын қалап, дәл қазіргі деңгейге жеткізуде аталмыш жұрттың еңбегі ерен дер едім... Данышпан Қадыр Мырзәлінің «Мен әуелі бірдеңе жазар кезде, халық болып алдымен ойлап алам» дегеніндей, Жаратушы осы қасиетті елге халық болып ойлап, халық болып тереңге бойлап, халық болып қуанып, халық болып жылайтын қанатты сөз, көреген көз берген.

Қазақстан деген тарихи отанымыз тұрғанда, біздің рухани ордамыз – Жазушылар одағы. Шетелдегі ақын-жазушылардың асқар белі, үлгі-өнегесі, қамал-қорғаны. Өздеріңіз куә болдыңыздар, «Зейнолла Сәнік – қаламгер, этнограф, тарихшы, ғалым» деген айдармен Қазақстан жазушылар одағының үйінде ғылыми конференция өтті. Оған күш салып, күйініп, сол жиынды өткізген Жазушылар одағы мен Мұхтар Әуезов атындағы өнер институтының басшылары мен талантты ғалымдардың еткен еңбектерінің жемісі еді. Қамқор болған қара ормандай сол қауымға аналық, ақындық жүрегіммен таудай рахметімді айтамын. Құдайға мың шүкір, атажұрттың төрінде қасқайып отырмыз. Осындай сәтте жүрегіңнен жыр өріледі:

Мынау бір киелі орда құт дарыған,

Ұшатын жыр аспандап.

Жұпталып ән...

Осында мәңгілікке үлгі қалған,

Қазақтың Абайынан, Мұхтарынан...

– Қазақтың белгілі қаламгері, сіздің жұбайыңыз – Зейнолла Сәнік ағамыз туралы не сыр шертер едіңіз?

– Ағаларыңыз өте қарапайым, еңбекшіл, туыс-туғанға бауырмал болды. Ел-жұрттың алдында сыйлы, сыпайы қария қалпында дүниеден озды. Бәрі де көрген түстей бір күн сияқты, өтті де кетті. Балажан адам еді. Немереміз Ерасыл дүниеге келгенде, қуаныштан дімкәс жүрегі жазылып сала берді. Әкесі Мүбәрак қорасында 20-30-дай ғана қойы бар кедей шаруа болса да, Зекең мәдениеттің зор төңкерісінде көрмеген қорлықты көрді. Құдайдың берген қуатында жігерім мұқалып, жүнім жығылып көрген жан емеспін. Сондай қиын күнде шынайы жансерік бола білдім. Менің ер мінезім оған қайтпас қайрат сыйлағандай... Үрімжіде пәле-жаланың қазаны қайнап тұрған шақ. Ол екеуміздің де туыстарымыз Қазақстанға 1962 жылы өтіп кеткен. Сондықтан, Қытай үкіметі бізді «шеттің шегесі» деп, бақылауда ұстады. Сары ізімізге шөп салды... Бұратала облысында Зекеңнің апайы тұратын. Үрімжіден де, Шәуешектен де аулақ сол ортаны мекен қылдық. Мен мектепте мұғалім болып жұмыс атқардым. Қытай қоғамы жылымық күнге жетіп, сең бұзылғанда, Зейнолла да ел қатарлы ақталды. Негізі, ол Бейжіңдегі ең мықты жоғары оқу орындарында білім алған, Қытайдың билік басына дайындаған болашақ кадры-тын. Амал қанша, Қазақстанда жақын туыстарымыз болғандықтан, билік тұрмақ жан олжа болмады ма ол кезде. Иә, Зекеңнің басынан жала тұманы сейілгенде, Жаннат қызым дүниеге келді. Қуанғанымнан «Ақжолтайым – Жаннатым» деген өлең туды. Ол кісі «өткенге салауат» айтып, қалған күннің қайырын тіледі. Қаламын қолына алып, таңды таңға ұластырып еңбек етті. Көне көз қарттардан сұрастырып, ізденіп, Қытай архивтерін ақтарумен болды. Соның нәтижесінде Қабанбай батыр туралы ешкімде жоқ, көлемді материалдарды Қазақстанға ұсынды. Соның арқасында батыр атамыз туралы деректердің көзі күн санап ашыла бастады.

Ол проза жанрында, зерттеу және аударма саласында еңбек етті. Артына том-том кітаптар қалдырды. Ал, оны зерттеп, ертеңгі ұрпақтар кәдесіне жарату бүгінгі қаламгер бауырларының парызы деп ойлаймын. Зейнолла Мүбәракұлы текті атаның ұрпағы еді. Кез келген ақын-жазушының немесе зиялы қауымның, билікте жүрген азаматтардың түп тегінде тектілік болады. Осыдан мына бір өлең жолдары есіме түседі:

Тектіден текті туады,

Тектінің дарып шуағы.

Өмірден соны байқадық –

Тектілік ата қуады.

Тектіге, сірә, жете алмас,

Тексіздің небір жуаны...

Қазақ – текті халық. Біз – соның ұрпағымыз. Бұдан асқан қандай бақыт бар!!!

Сұхбаттасқан Нұрхан НҰРҒАБДУЛЛИН.

Биыл Ұлыстың ұлы күні ОҚО-да ерекше сипатта тойланды. «Түркістан – Түркі әлемінің мәдени астанасы» іс-шарасының салтанатты ашылуы мен Наурыз мерекесіне арналған Түркі әлемінің «Наурызнама» шарасы қатар өтті. Түркі елдерінің тағдырын тоғыстырған киелі Түркістан төріндегі дүбірлі шараға 23 мемлекеттен меймандар арнайы шақырылыпты. Арасында кімдер жоқ дейсіз?! Кілең ығай мен сығайлар. Қазақтың мүйізі қарағайдай зиялы қауымына жататын азаматтарды да көзіміз шалды. Жөн-ақ, орайы келіп тұрса, небір жақсылар мен жайсаңдардың мәңгілік мекеніне айналған рухани орданың топырағына табан тигізіп, неге зиярат жасамасқа?!

Алайда майын тамызып сөйлегенде ауыздыға – сөз, аяқтыға жол бермейтін, елдің идеологиясын жасауға бір кісідей-ақ атсалысып жүрген көкеміз біраз жасқа келсе де, Түркістанның киелі жер екенін білмейді-ау. Төрінен көрі жақын шақта өзімен бірге тоқалын ба, ойнасын ба, ерте келген дей ме, бірдеңе.

Оны көрген күнгей облыстың жас идеологтарының бірі «Шіркін-ай, бізде де мұндай «сұлу» бар еді ғой. Өстіп қасымда жайраңдап жүрер еді, тойды тамашалап. Мен де неғып әкеле салмадым-ей!» деп, іс-шара біткенше әжептәуір өкініп, «Мөлдір де мөлдір, мөлдір мұң!..» деп, ыңылдап әндетіп жүріпті-міс. 

Қазіргі ақындардың көпшілігі оқырманның жүрегіне от жағып, дем беріп немесе қиналғанында басу айтудың, өмірге құштар етудің орнына оқырман оның өзін аяйтын, мүсіркейтін жағдайға жетті. Қоғамның, нарықтың, ең дұрысы адамдардың қаталданып, жаннан гөрі тән қалауын іздейтіндердің көбейгеніне қапа болғаннан ба, әлде жолының болмай, біткен жерім, жеткен жерім осы дей ме, әйтеуір қазаққа біткен жас ақындардың дені көп «жылайтынды» шығарды. Жылап, сықтап басыла қойса мейлі ғой, өзімен қоса елді де жылататынын қайтерсіз. Қойшы, кім жыламай жүр мына өмірде дейсің кейде. Осылайша ақындарды ақтап алғымыз келеді. Алайда...

«Жыласын, еңіресін, зарласын. Бірақ, айналайын-ау, «өлгім келеді», «мені ертерек ана жаққа алып кетшісі несі?» - дейді ауылдағы кітапқұмар, жырқұмар бір жеңгей. Өмір сүруге ұмтылыс, сезімге батылдық, бұ дүниеге деген махаббат бере ме десем, мынауың барып тұрған «жылауық» қой деп бұлқан-талқан. Оу, жеңгей, жыласа бірдеңеге қапа болған шығар, өлгісі келсе өз өмірі, тірі жанға бір өлім хақ деп басып әуремін. Дей тұра өзім де ойланып қалдым. Расымен неге жылай береді екен деп. Сөйттім де өлімді аңсап, өмірден баз кешкен ақындарды іздей бастадым. Сөйтсем көп екен. Жасы да, жасамысы да түгел «жылап» жүр. Өлгісі кеп жүр. Мына өмірден шаршапты. Бірінің құрғыр жігіті алдап кеткен бе, енді біреуінің қызға қолы жетпей, онысы өзге біреудің құшағында кете барған. Ішқұса болған «бейшаралар» ақыры өлімге қамдана бастаған. Бәрі «шөпжелкелердің кесірі».

Сонымен ақын не деп жылайды, не үшін өлгісі келеді? Мына жалғаннан соншама түңілуінің сыры неде? Абайша айтсақ, шығар есігін таба алмай, уайым-қайғының ішіне кіріп алып, қамалып қалу – бұл өзі бір антұрғандық емес пе?
Ақынға кенде емес халықпыз ғой. Соңғы оншақты жылда қазақ поэзиясы жаңа толқын жас ақындар легімен толыға бастады. Сөзі оқтай, жанары шоқтай, жалындаған жүзіне қарап-ақ «болайын» деп тұрғандары да, ауызынан Алласы түспейтін, сөзінен қайғы сорғалаған зарлысы да бар ішінде. Жоғарыда айтқанымыздай жылауық, өлім аңсайтындары өз алдына бір төбе.

Қайсыбірінің шығармашылығын ақтарып жіберсеңіз, ішінен міндетті түрде әлгіндей «өлгім келеді» дейтін өлең жолдарын кезіктіресіз. Бұл сонда не? Ақындардың өресі, тақырыптық аясының тарыла бастағаны ма, әлде бір түскен сезім отына байланып шыға алмай, өмір бақи жылап өту миссиясына алаңсыз кіріскен бе? Қалай десек те бұл тенденция қазақ поэзиясын ұшпаққа шығарып, жас ақындардың шығармаларын әлем поэзиясының жауһарларына айналдырып жібереді деу қиын. Меніңше, бұл ақындық өнердің ең бастапқы сатысы болуы керек. Және сол сатыда қалып қойып, жоғары шықпаса өмір бойы «жылап» өтері хақ.

Бір шетінен ақындарға да өкпе артуға болмайды. Рухани сұраныстың төмендеуі, прагматик, материалистердің көбеюі, техногенді дәуірдің әсері – осының бәрі ақынға деген сұранысты азайтып жіберді. Қазір белгілі бір салада жүргендер болмаса өлеңді де, том-том кітапты да оқуға елдің уақыты жоқ. Тіпті кітап деген сөз көпшіліктің санасынан өшіп кеткен. Оған ақынды кінәлай алмайсың. Ақшаға байланған заманның, дегуманизацияның кесірі бұл. Сұраныс болмаған соң ақындар да өздеріне жоғары талап қоюды ұмытады. Ақындар ренжи қоймас, бұл біраздан бері айтылып жүрген пікір.

Бұл заман – өрекпіген одашылар мен өтірікті судай сапыратын жыраулардың заманы болып тұр. Соларға деген сұраныс сұмдық. Сорақысы сол – монополияланып, белгілі бір топтың идеологиясына айналып бара жатқан суырып салма ақындық айтыс өнеріне де ода айтушылық сыналап кіріп алды. Сақал-сақал жас ақындардан аяқ алып жүре алмайсың. Не шариғатты айтып қорқытады, не «үкілеп» әкелген ағаларын мақтайды. Тіпті, Бекарыс сияқты ел сүйген ақындар ресми жиындарда дәл сол айтпауы тиіс мадақ жырларды айтып кетті. Бәрі сол есептің кесірі. Идеология тықпалаудың айласы. 

Бірді айтып, бірге кетіп қалдық, жаңағы «жылап-сықтаудан» өзгені білмейтін жас ақындардың өлеңдерінде баяндау бар да, өз ойларын көркемдік кес-телермен жеткізу, теңеу, эпитет, метафора, балау, әсерлеп суреттеулердің кемшін соғып жатқаны шындық. Тың әсерлі тіркестер, мықты түйіндер өте аз. Осыларды назарға алып, ақындар өздерін сын тезіне алуы керек. Баспалдақтың бір тасында қалып қоймауды ойлағандары жөн. «Жылаудың» да реті бар. Ақын тек жылай бермеуі керек, ақын адамның көркем ойлау жүйесін қалыптастыратын рухани дәрігері болуы тиіс.

Сөз соңын Әмірхан Балқыбектің мына бір жазбасымен қорытқым келіп отыр. Марқұм бауырымыз былай деген екен: «Екiнiң бiрi iшкiш болған деп бiлетiн Есенин табиғатында шымыр денелi жiгiт болған. Америкаға барғанда ондағылар оған спортшы болатын-ақ жан екенсiз деп тамсаныпты. Сол Есенин келбеттi де жiгiт екен. Бет әлпетi бiр қарағанда бейкүнә перiштедей көрiнетiн болса керек. Алғаш кездескендер анадай тентек өлеңдер мұның қай жерiнен шығады екен деп те ойлайды екен. Сол Есениндi өлең оқып тұрған кезiнде көрген бiреу: «Мынау тек мықты өлең ғана жазып қоймайды, қажет болса адамды да өлтiре алады»,-депті. Бiзге де сондай ақындар керек. Мақатаев, Қадыр Мырза Әлі, Аманжоловтай. Жылауықтар емес!».

Дәурен ӘБДІРАМАНОВ

Бұрындары парақорлықпен қолға түскен шенеуніктерге жұрт жиіркенішпен қарайтын. Бүгінде аяушылық білдіретін болды. Бейне бір бойын дерт дендеген сырқат қоғамның құрбандығы деп қарайтындай. Әуелгілер «ала жіпті аттама», «біреудің ақысын жеме» дегенді жиі айтатын болса, бүгінгілер «бара бергенше пара бер» дейтін болды. «Пара алып ұсталып, пара беріп құтылып кетіпті» дегенді де әзілге балап, әжуалап айтатын болдық. Дерттің дендеп кеткенінің белгісі бұл.

Бірақ, бір қызығы парақорлық та борсық сияқты: ұрған сайын «семіріп» барады. Баланы бақтың-қақтың, оқыттың-шоқыттың, жол көрсетіп, жұмысқа тұрғыздың... Бір баланың жетіліп-жетісуі үшін қаншама тер төгілді, пейнет кетті. Енді қызығын көремін дегеніңде жемсауына шоқ түскір жемқор қоғамның құрбандығына айналды да кете барды. Тереңірек үңіліп қарайтын болсаң, бүгінгі сыбайластықпен сотты болып жатқан да, жемқорлықпен жалалы болып жүрген де, парақорлық деген пәлекеттің құрбандығына шалынып жатқан да бөтен емес, осы елдің бір баласы, осы қоғамның бір мүшесі. Сайып келгенде тұла бойын жемқорлық деген індет жайлаған қоғамның кесірінен қаншама жастар жалалы болып, түрмеге жабылып жатыр. Елде жүргізілген әлеуметтік зерттеу бойынша, Қазақстан азаматтарының үштен бірі пара алады екен. Ал, енді елімізде жемқорлық қай салада көбірек кездесетініне келсек, параның көлемі жағынан көш басында мемлекеттік құрылымдар мен жергілікті басқару органдары тұр. Және олардың кейбірі әрбір іс-әрекеті үшін қомақты сыйақы дәмететін көрінеді. Одан кейінгі орында мемлекеттік сатып алуды ұйымдастыратындар тіркелген. Олардың да «қаламақысы» алдыңғы екеуінен аз түспейді екен. Сондай-ақ, істі оңтайлы шешіп беру үшін сот, тергеу сияқты органдарда да пара дәметіп, істі болатындар жиі тіркеледі. Ал, медицина, жол полициясы сияқты мекемелерде жұмыс істейтіндер жиі пара дәметкенімен, олардың «ставкасы» анау айтқандай көп емес. «Сыйақыларының» көлемі онша көп болмаса да алу жиілігі жағынан көш басын ешкімге бермейтін көрінеді. Респонденттердің басым бөлігі «Мемлекеттік шенеуніктердің жартысынан астамы пара алады» деген тұжырым жасаған болса, оның ішінде мемлекет қазынасына қол салғандар саны көп. Сарапшылардың бағалауынша, Қазақстанда жемқорлықтың «мемлекет қаржысын мақсатсыз жұмсау» деген негізгі түрі кейінгі кезде ең көп тіркелгендігімен ерекшеленеді. Сонымен бірге, сауалнамаға қатысқандардың 19 пайызы – «бұл мемлекет қызметін пайдаланудың жалғыз жолы» десе, 33 пайызы – «істі тезірек бітіру үшін», 8 пайызы – «арзандату үшін», 39 пайызы «алғыс ретінде» беретінін айтады. 

Жоғарыда айттық, үлкенді-кішілі шенеуніктердің үштен екісі пара алады деп. Яғни, жемқорлық жайлаған қоғамда жоғары лауазымды қызмет істеу де қауіпті болып тұр. Бірақ, сонысына қарамай, кейінгі жастардың арасынан шіренген шенеунік болғысы келетіндер көп. Неге?

Елімізде жүргізілген әлеуметтік зерттеулер қазақ жастарының 63 пайызы шенеунік, әкім, депутат болғысы келетінін дәлелдеген. Өйткені, біздің жастар баюдың төте жолы – мемлекеттік қызмет деп біледі. Жеткіншектердің санасында қалыптасқан осы психологияға, осы тенденция бізді қайда апарады? Рас, жақсы өмір сүрудің жолын басқадан іздейтіндер де жоқ емес, дегенмен жеке кәсіпкерлердің өзі бизнесін өркендету үшін билік өкілдерімен бірлесе жұмыс істеген жөн екенін біледі. Бизнес арқылы билікке барғысы келетіндер де, есесіне билік арқылы бизнесін өркендеткісі келетіндер де бар. Бірақ, ешкім ғарышкер болғысы келмейді. Өйткені ғарыш айлағын игеру қазақ үшін – мифология сияқты. Аңызбен арбалып, ертегіге еліту нарықтық қоғамда мүмкін емес. Содан болар, жастарымыздың дені болашақтың үміт жібін мемлекеттік қызметтің мойнына байлағысы келеді. Бұл арман екінің бірінің басына қона салмасы тағы белгілі. Сондықтан да күн санап жұмыссыз жастардың саны артып келеді. Ресми деректерге сүйенсек, біріншіден, еліміздегі 3 млн халық өзін-өзі жұмыспен қамтып отыр екен. Сол 3 миллионның 700 мыңы - жастар. Яғни 700 мың жасымыз такси айдап, әрбір жерде жалданып, түрлі бейресми жұмыс жасап жүр деген сөз. Екіншіден, мұның сыртында 30 мың жұмыссыз ұл-қызымыз бар. Үшіншіден, елімізде жыл сайын 60-70 мыңдай түлек ЖОО-ын бітіріп шығады. Оның бәрі жұмыспен қамтылып жатпағанын ескерсек, жұмыссыздар саны еселене түсетінін тағы рас. 

Міне, осындай жұмыссыздық пен жемқорлық жайлаған қоғамда жастардың бірден мемлекеттік қызметке ұмтылуының да бірнеше себебі бар. Біріншіден, қазір кез келген азаматтың карьералық тұрғыдан өсуі, яғни әлеуметтік сатыға көтерілуі тек қана шенеуніктіктің аясында қалыптасып отыр. Екіншіден, қазір еліміздегі кез келген өндірістік саладағы тұрақтылық деңгейі төмен. Жастарымыз әр өндірістік сала біреудің жекеменшігі екенін біледі. Ал, біреудің бизнесіне барып басшы болу – екінің біріне бұйыра бермейтіні және рас. Сол себепті, мемлекеттік органдарды қанша жерден жемқорлық жайлап алғанымен, олар өсу үшін, өздерінің карьерасын қалыптастыру үшін қалайда мемқызметке қол жеткізіп алуды көздейді. Әрине, жастардың жүйрік қиялына, алаулаған арманына шек қоюға болмас, дегенмен, осындай жалын жүрек жастарымызды қоғамның жегір құрты – жемқорлықтың жез тырнағы тіліп түсірмесе екен дейсің.

Айдын СӘТЖАН

Күнгейдегі облыстардың бірінде бірқатар басқармаларға басшы тағайындау қиын соғып жатқан көрінеді. Ұзынқұлақтың сөзіне сенсек, әлгі басқармалардың бірінің тізгінін ұстайды деп таудай сенім артылған кісі конкурстан сүрініпті-міс. Енді «екінші айналымды» тағатсыздана күтіп жүр екен. «Қалайда бағым жануы тиіс» деген ниетпен. «Сірә, жоғары жақта «бағын жандыратын» жәкелері бар-ау. Әйтпесе өңірдегі №1 кісі анау-мынауға қарайламаушы еді. Өзінің ырқында болса, әлдеқашан сынақтан сүрініп-қабынып жүретін мұндай шикі кадрға емес, өз ісіне мығым, тірлігі тап-тұйнақтай маманға «ставка» жасар еді» дейді желауыздар. Әзірге, амал нешік, әлгі тұтастай басқарма мен оған қарасты мекемелер болашақ жаңа басшының екінші рет конкурсқа қатысар уақытын саусақпен санап тосып жүргенге ұқсайды.  

Одан бөлек 2-3 айдан бері тағы бір басқарманың басшысын лауазымынан босату ақырет болып тұрғандай. Сірә, облыс әкімінің оны өз командасында көргісі келмеген емеурінін дұрыс түсінбесе керек. «Қайта-қайта «больничный» аштырып, оны әрлі-берлі созып, әуре-сарсаңға түсіп жүр. Шамасы, жоғары жақтан өңір басшысына сөзін өткізіп, араша түсе алатын көкелерін жағалап жүр-ау. Алайда оның «өлетін» жағдайы жоқ. «Госслужбадан» кетсе де, күнін «беймарал» көреді. Дөңгелетіп отырған әжептәуір тірліктері бар» дейді құлағы түрік сәуегейлер. Әйткенмен ол шендінің өзінде де бір кәкір бар сияқты. «Кісікиіктеу, «кругқа» қосылмайды», менталитеті де басқаша» дей ме, бірдеңе. 

Мемлекет деңгейіндегі соңғы кадрлық тағайындаулар мен ауыс-түйістер кейбір кісілердің шырағын қайта жағып, екінші тынысын ашатын болды. Ел басқара алатын, қолынан іс келетін, артынан адам ерте алатын азамат атқа отырып, тізгінді қолына алып жатса, әрине, қуанасың. Ұлттық музейде тапжылмай төрт жыл отырған Дархан Мыңбайдың «қызметі жоғарылапты» дегенді естігенде тура солай қуандық. Себебі Дархан Мыңбай әрдайым қолынан іс келетін, ел басқара алатын, Елбасының тапсырмаларын қалтқысыз орындайтын кәнігі мемлекеттік қызметкер болатын.

Шынын айту керек, Дархан Қамзабекұлының өмірі енді күрт өзгереді. «Ұлттық музейде елеусіздеу қалып қойды» деп кезінде сырт айналғандар енді қайтадан Дархан мырзаның үйін, кабинетін торуылдап, көңілін аулай бастайды. Өмір ғой...

Сырт айналған дегеннен шығады, Оңтүстік Қазақстан облысы әкімінің орынбасары болып тұрғанда шымкенттік біраз журналисі бар, өздерін журналиспіз деп шатастыратын бәлеқорлар бар, Дархан Мыңбайдың қолын сүйіп, топылайының ізіне маңдайын тигізіп, маңайынан шықпайтын. Ел арасында «ортаңқол, ортаңқолдан сәл төмендеу сол журналистердің тісін егеумен өткірлеп, аңға қосып, аң аулауға айласы жетпегендерге аңды алдына әкеліп беріп баққан Дархан Мыңбай еді» дейтін сөз бар. «Бұлар әлгі Дархан Мыңбайдың «күшіктері» емес пе» дейтін әңгімелерді де мына құлағымыз талай естіген. Ол кезде «Кімсің? Дархан Мыңбай!» болатын. Баспасөзден түсірмейтін. Сала-құлаш мадақ мақалалардан көз сүрінетін. Екі сөздерінің бірі Дархан Мыңбай еді, жарықтық. Дахаң «АП-ның» ішкі саясат бөліміне меңгеруші, одан соң Мәдениет және ақпарат министрі болғанда бұлардың қуанышында тіпті шек болмады. Баяғы баяғы ма, бұл жолы екі есе қошемет білдіріп, он есе қолпаштай бастады. Бұл осыдан 4-5 жылғы хикая болатын. Одан бері біраз су ақты, уақыт өтіп жатты. Талай кісілер қызмет ауыстырды...

Сол ауыс-түйістің тұсында Елбасы Дархан Мыңбайды жаңадан құрылған Ұлттық музейге басшы етіп жіберді. Ер адамның басына не келіп, не кетпейді. Қызметінің жоғарылығы бойынша Дархан Мыңбайды он орап алатын шенеуніктерді де көріп жүрміз ғой, Премьер-министр, Мемлекеттік хатшы болғандар елші атанып жатыр, елшілердің кейбірі қайтадан Ақордаға келуде. Дархан Мыңбайдың музейге басшы болуы оны төмендету емес, «әртүрлі салада қызмет етсін, тәжірибе жинасын» деген жоғары жақтың кең пейілі деп қана түсіну керек. Десек те, әлгі ел айтатын «күшіктер» Дархан Мыңбай министрліктен музейге ауысқанда тап бір аттан өңгеріліп түскендей, енді қайтып басын көтермейтіндей көрді. Жан-жаққа қаша жөнелді. Бір кездері қолын сүйіп жүргендер, кездесе қалса, қолын алуға да жарамай қалды. «Күшік асырап, ит еттім, ол балтырымды қанатты» деп ұлы ойшыл Абай ақын айтқандай, бұлар да сөйтті. Балтырын қанатпаса да, «көңіліне дақ салды» деуге болатын шығар. Десек те, ішіне кім кіріп шығыпты.

Құдайдан асқан шебер бар ма?! Енді оған жоғары лауазым бұйырмайтындай көріп ат-тонын ала қашқандары сол екен, Дархан Мыңбайды Президент таяуда ғана Қазақстан халқы Ассамблеясы төрағасының орынбасарлығына өсіріп жіберді. Жоғарыда айтқанымыздай, енді Дархан мырзаның өмірі күрт өзгереді. Әлгі сырт айналған сабалақ жүнді күшіктері маңайын торуылдай  бастайды. Көңілінен шығу үшін неге барарларын кім білсін, бірақ қайтсе де, бар айласын пайдаланары хақ. Дархан Мыңбай «осылар кіріп кетпесінші» деп үйінің айналасына ұшы өткір темір шарбақ қойса, бұлар денесінің жараланғанына қарамай, сол шарбақтан секіріп түседі. Есік-терезені бекітсе, тышқан құсап еденнің астын кеулеп кіреді. Әйтеуір кездесу үшін, «жаздым-жаңылдым» деп иілу үшін барын салатынын ішіміз сезіп отыр. Мейлі, бірдеңе ғып үйіне, кабинетіне кірер, алайда, Дархан Мыңбайдың көңілінің төрінен орын таба алар ма екен? Сеніміне қалай кіреді? Мәселе –  осында.

Құдайдың адамға деген қамқорлығында шек болсайшы. Дархан Мыңбайды Ұлттық музейге жіберген ел басшылығы шығар, алайда, ел басшылығының ақылына соны салып беріп отырған – бір Құдайдың өзі. Біле білсе, бұл Құдайдың Дархан Мыңбайға деген рақымы сияқты. Себебі ойлануға уақыт берді. «Достың кім, дұшпанның қайсы екенін анықтасын, ажыратсын» деген болуы керек. Және «Дархан мырза ойланбады» дей алмаймыз. Ақылды азамат – ойлы азамат деген сөз. Ең болмағанда кімнің кім екенін, бөрі мен дүрегейді ажыратып алған шығар.

«...Иттерді де ажырата білген жөн». Тақырыпты бұлай қоюымыздың себебін енді түсіндіңіздер деп ойлаймыз. Бұл – біздің сөзіміз емес, қазақтың арда ақыны, Алаштың алтын ұлы Қадыр Мырза Әлінің сөзі. «Дүрегей» деп аталатын бес шумақ өлеңінің соңғы қатары болатын. Негізі, Дархан Мыңбайға Қадыр ақынның өлеңдерін жиі-жиі оқып тұруға кеңес берер едік. Өйткені Қадыр Мырза Әлінің өлеңдері адам тануды үйретеді. Кісіні таныған адам ешқашан адаспайды.

 Серік ОРАЗБЕК

Дүрегей

Қуанғаннан көкірегі нұр құшып,

Қиял құсы қырандармен бірге ұшып.

Болады деп бөрі басар қасқыр ит,

Балам менің асырады бір күшік.

Ыдыс-аяқ,

Ошақ басын жағалап.

Дәмге жақын балаларды сағалап,

Әлгі күшік бір күндері

Кәдімгі

Дүрегей болып шыға келді сабалақ.

Сәби көңіл шықпағанда құмардан,

Солғандай-ай өспей жатып гүл-арман.

Дүрегей боп бірегей боп жүргені,

Ақырында болды балам жыларман.

Өтер көңіл көп нәрсеге толмастан.

Өмір көрген мұндай іске болмас таң.

Бөрі болып өсу үшін, қарағым,

Бөлтірік боп туу керек о бастан.

Қапаланба, айналайын ұл-кенжем!

Қателік пе?!

Ол да біздер жүрген жер.

Адамдарды тани білу – ұлы өнер,

Иттерді де ажырата білген жөн.

Күнгей облыстардың біріндегі басқарма басшысы өзіне «подведомственный» бір мекеменің бастығының соңына шырақ алып түсіп алыпты-мыс. Соңғы уақытта тіпті жұмыс істеуіне мұрша бермей, қайта-қайта тексеру жібертіп жатқан көрінеді. Егер ұзынқұлақтың сөзі рас болса, бүгінге дейін төрт рет «сүзгіден» өткізіпті. Араларын бұрындары ала мысық кесіп өткен бе немесе бір-біріне тізесі батыңқыраған ба, бірдеңе. Әйтеуір, кешірілмес бір кек бардай.

Бауыздалып жатқанда қой екеш қой да тұяқ серпімеуші ме еді, адымын аштырмай қойған бұл жағдайға төзімі түгесіліп, шыдамы шегіне жеткен әлгі мекеменің бастығы енді өзінен бір бас жоғары тұрған «қожайынының» үстінен Тәртіптік кеңеске арызданып жатқанға ұқсайды. «Арты не болар екен?» деп уайымдап отырмыз. Тек әйтеуір "екі түйе сүйкенсе, ортасында шыбын өледі" демекші, қатардағы қызметкерлер жапа шекпесе екен.    

Ұлттық музейде 4 жылдан аса уақыт басшы болып отырған Дархан Мыңбайдың таяуда ғана Қазақстан халық ассамблеясы төрағасының орынбасары болып тағайындалғаны белгілі. Ендігі жерде Ұлттық музейге жаңа басшы керек. Ел арасында бұл қызметке кім лайықты деген сауал бүгінде қызу талқыланып жатыр. Расымен де, елдегі ең үлкен музейдің басшылығына кім лайықты болуы мүмкін?

            Біздіңше, Ұлттық музейдің басшысы болуға бірден-бір лайықты тұлға – Арыстанбек Мұхамедиұлы. Біріншіден, Ұлттық музейге тағайындалмай тұрып 2012-2013 жылдары Дархан Мыңбай да Мәдениет министрі болған (ведомствоның ол кездегі атауы Мәдениет және ақпарат министрлігі болатын. Авт.). Сол себепті де бұл қызмет мәдениет министрі сияқты үлкен калибрлі шенеуніктің орны ретінде бағаланады. Екіншіден, соңғы бір жылда Мәдениет министрі А.Мұхамедиұлы төңірегіндегі дау-дамайдың, у-шудың қалай өрбігенін айтып жеткізу мүмкін емес. Билік осыны ескеріп, Арыстанбек мырзаға шамалы уақыт тынығуына мұрсат бергені дұрыс сияқты. Ал, тынығуға, өз-өзіне келіп, өмір туралы толғануға, тарихқа көз салуға музей басшылығы дегеніңіз таптырмайтын қызмет.  Үшіншіден, Арыстанбек Мұхамедиұлы бұл саланы оп-оңай басқарып кете алады деп ойлаймыз. Өйткені, өнер мен тарих астасып жатқан дүние. Ал, Арыстанбегіңіз өмір бойы өнер, мәдениет, тарих саласында еңбек етіп келе жатыр. Ол аз десеңіз, 2003 жылы кандидаттық диссертациясын аман-есен қорғап, тарих ғылымдарының кандидаты ғылыми атағын алып алған болатын. Тіпті, 2011 жылы «ЮНЕСКО-мен ынтымақтастық аясындағы Тәуелсіз Қазақстанның өнері» тақырыбы бойынша докторлық диссертация қорғаған.

            Бұл біздің пікіріміз. Десек те, Ұлттық музейге кімді тағайындау керектігін Елбасының өзі шешетіні белігілі. Әйтеуір тарих, мәдениет, өнер саласынан хабары жоқ біреуді әкеліп отырғызбаса болды да...

Дәурен ӘБДІРАМАНОВ

Сүйінші! Жерлесіміз Дархан Мыңбай бүгін Қазақстан халқы Ассамблеясы Төрағасының орынбасары, Қазақстан Республикасы Президенті Әкімшілігінің Қазақстан халқы Ассамблеясы хатшылығының меңгерушісі қызметіне тағайындалды. Бұл туралы Ақорданың баспасөз қызметі хабарлап отыр.

«Мемлекет басшысының Өкімімен Дархан Қамзабекұлы Мыңбай Қазақстан халқы Ассамблеясы Төрағасының орынбасары, Қазақстан Республикасы Президенті Әкімшілігінің Қазақстан халқы Ассамблеясы хатшылығының меңгерушісі қызметіне тағайындалды, ол Қазақстан Республикасының Ұлттық мұражайының директоры қызметінен босатылды», - делінген хабарламада.

Осыдан 25 күн бұрын ғана ақпараттық порталымызда «ДАРХАН МЫҢБАЙДЫҢ МҰХАМЕДИҰЛЫНАН НЕСІ КЕМ?» (http://aq-qara.kz/bilik-zhane-sayasat/item/109-darkhan-my-bajdy-m-khamedi-lynan-nesi-kem) деген тақырыпта кішігірім сараптау жасап едік. Нәтиже шыққанына қуанып отырған жайымыз бар. Білетіндер «Енді, сәтін салса, Дәкеңе бұл жерден облыс әкімі болып жол тарту түк те емес» деп болжам жасап отыр.

Ал бұрынғы басшы Ералы Тоғжанов Маңғыстау облысының әкімі болып тағайындалды.

Тұтқабай ФАЗЫЛБЕК.