Құйрық-жалын ұстатпай, зымырап бара жатқан уақыт. Шымкент қаласындағы №83 жалпы орта мектептің 11-сынып оқушысы Ерсұлтан Ахметовтің өз-өзіне қол салып, дәлірегі, өз үйінің ауласындағы моншаның артында асылып, бақиға аттанғалы да 3 апта өте шығыпты. Қабырғаңды қайыстырар қайғылы жағдай туралы іле-шала, жергіліктісі бар, республикалығы бар, бірқатар бұқаралық ақпарат құралдары ақпарат таратты. Алайда сол оқиғаның соңы немен тынары, қандай нәтиже шығары, енді мұндай жағдай қайталанбас үшін не істелері, кімдердің жауапкершілікке тартылары көмескіленіп бара жатқандай әсер қалдырады. 

Биыл қаңтар айында Астанадағы инсулиннің тапшылығы әжептәуір дау-дамайға айнала жаздап еді. Бұл мәселеге орай Денсаулық сақтау министрі Елжан Біртановтың үн қатқаны да – есімізде. 

Естеріңізде болса, осыдан үш апта бұрын Оңтүстік Қазақстан облыстық туберкулезге қарсы диспансердің асханасында жұмыс істейтін аспаз К.Қаржауованың үстіне қайнаған сүт төгіліп, 3 күннен соң ауыр жарақаттың салдарынан қайтыс болғандығы туралы мақала «AQ-QARA.KZ» ақпарат агенттігінің порталында жарық көрген еді. Таяуда редакциямызға марқұмның қызы Маржан Қаржауова хабарласып, «Осы оқиғаға қатысты айтарым бар» деп, қысқаша сұхбат берген болатын.

Ажал айтып келмейді. Қайда, қандай жағдайда көз жұмарың бір Аллаға ғана аян. Десе де, соңғы кездері «жұмыс орнында көз жұмыпты», «қызметін орындау кезінде қайтыс болыпты» деген ақпараттарға жиі ұшырасатын болдық. Әдетте мұндай оқиғалар өндіріс ошақтарында, құрылыста жұмыс істейтіндер мен құқық қорғау органдары қызметкерлерінің арасында көбірек орын алушы еді. Алайда біз хабардар болған сұмдық оқиға құрылыста да, өндірісте де, құқық қорғаушылар арасында да емес, Оңтүстік Қазақстан облыстық туберкулезге қарсы диспансерінде орын алыпты.